‘We kijken te veel met een superzoomlens naar kinderen en gezinnen. Dan kijk je vooral naar het microniveau. Dan zie je individuele opvoedingsproblemen, leerstoornissen met individueel gerichte diagnostiek en behandelingsmethoden. Dat zijn geen natuurlijke gegevens, maar gecreëerde constructen.’ Deze manier van kijken droeg de afgelopen veertig jaar stevig bij aan de groeiende wachtlijsten in de jeugdzorg. De Winter herkent de zoomlens ook bij de opleidingen, waar het overgrote deel van de studenten mensen wil helpen in individuele trajecten. Hij ziet hem eveneens in de wetenschap, waar de methodieken evidence based moeten zijn. ‘Evidence beest, noem ik dat zelf: we zijn methodieken gaan gebruiken die onder laboratorium omstandigheden werken, en de effectiviteit wordt door diezelfde lens gemeten.’